Recente dino’s (1)

We zitten momenteel midden in de dinoplaatjes-acties van supermarktketen Albert Heijn. Niet geheel onverwacht gaat men uit van de evolutietheorie en een oude aarde: de dino’s leefden lang geleden en zijn 65 miljoen jaar geleden uitgestorven, lang voordat de eerste mens verscheen. Maar is dat wel zo? Er zijn verschillende argumenten aan te voeren waarom dino’s jong zijn.

T. rex in het Smithsonian museum, Washington D.C. (VS).
Afb. Kym Snelling

In deze serie wil ik een aantal lijnen van bewijs volgen die erop wijzen dat dino’s niet miljoenen jaren vóór de mens geleefd hebben, maar gelijktijdig. In eerste instantie gaat dit een drieluik zijn: argumenten vanuit de wetenschap (deel 1), argumenten vanuit de archeologie (deel 2) en argumenten vanuit de geschreven geschiedenis (deel 3). Mogelijk schrijf ik nog een soort ‘epiloog’ als deel 4. En daarnaast gaan er wellicht in de toekomst nog meer delen van deze serie komen die wat meer inhaken op de actualiteit.

De Bijbel leert een jonge aarde
Als je op een onbewoond eiland zou zitten, en je zou alleen de Bijbel hebben (en wat kennis van historische gebeurtenissen als het leven van Jezus en de Babylonische ballingschap), dan kom je tot de conclusie dat de aarde slechts zo’n zesduizend jaar oud is, en 4500 jaar geleden is geoordeeld door een wereldwijde zondvloed. Maar toen mensen als Charles Lyell in de verlichting liever hun eigen begeerten wilden volgen en de wetenschap los wilden koppelen van de Bijbel is het idee gemeengoed geworden dat de aarde weleens veel ouder zou zijn. 

Afb. Answers in Genesis

Tienduizenden, honderdduizenden, miljoenen, miljarden jaren ouder. In die miljarden jaren is er natuurlijk van alles gebeurd. Dieren ontstaan spontaan, sterven uit en maken ruimte voor nieuwe dieren. Zo ook de dinosauriërs. De eerste dino’s zouden zo’n 230 miljoen jaar geleden zijn geëvolueerd en 65 miljoen jaar geleden zijn uitgestorven. De eerste mensen zouden pas in de laatste 3-5 miljoen jaar zijn verschenen, 60 miljoen jaar na de dino’s. Is dit wetenschap, of slechts een sprookje?

Fossielen en de zondvloed
Het is wetenschappelijk en Bijbels gezien aannemelijk te maken dat er een wereldwijde zondvloed is geweest. Die zondvloed was een oordeel over de wereld: God wilde opnieuw beginnen. Er zijn in die vloed veel organismen omgekomen. Van sommige van die zondvloedslachtoffers zijn resten bewaard gebleven: fossielen. Dit zijn versteende resten van planten, dieren en bijvoorbeeld pootafdrukken. De meeste dieren die dood gaan worden geen fossiel. Je krijgt alleen fossielen in speciale omstandigheden:

[D]oor specifieke omgevingsfactoren zoals een snelle begraving of in extreem zuurstofarme milieus (…) kan een organisme bewaard blijven als fossiel. Door opeenstapelende sedimentlagen verhoogt de druk in de laag waarin het organisme of de resten ervan begraven zijn geraakt. Versteningsprocessen komen op gang, en het oorspronkelijk organisch materiaal wordt vervangen door minerale componenten: de resten zijn ‘gefossiliseerd’.

Overgenomen van fossiel.net

Allerlei boeken en websites over fossielen beweren iets soortgelijks: het organisme moet snel begraven worden in een mineraalrijke omgeving. Tijdens de zondvloed heb je de ideale condities om fossielen te vormen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er zo enorm veel fossielen zijn. Volgens de gangbare wetenschappelijke theorieën zou het miljoenen jaren duren voordat fossielen ontstaan. Maar er zijn aanwijzingen dat fossielen heel snel kunnen ontstaan.

Ornithomimus in de doodshouding.
Afb. Sebastian Bergmann, Creative Commons

Doodshouding
Verschillende dinofossielen worden gevonden in een kenmerkende pose: de staart is naar voren toe gebogen en de nek naar achteren toe. Dit komt zo vaak voor dat het de dino death pose, de ‘dinosaurus doodshouding’, wordt genoemd. Wat o wat zou er toch voor gezorgd hebben dat deze beesten allemaal in dezelfde positie versteenden? Misschien, zo redeneerde men, zijn ze wel in een woestijnachtige omgeving omgekomen, en verschrompelden de ligamenten door uitdroging, zodat de nek naar achteren toe werd getrokken? Zou dit na hun dood gebeurd zijn? Een nieuwere theorie stelt dat deze doodspose wordt veroorzaakt door verstikking. Deze dieren zijn levend begraven in een waterige catastrofe.

 

Kerkhoven
Meestal vind je dino’s niet zo netjes en compleet als de exemplaren van de doodshouding-fossielen. Dinobotten zijn vaak door elkaar gehusseld. Op heuse dinosauruskerkhoven kun je beenderen vinden van veel verschillende dinosoorten, allemaal schots en scheef door elkaar. Deze kerkhoven zijn een probleem voor oude aardegelovigen: je vindt er namelijk vaak ook dieren die niet in het dinotijdperk thuishoren. Er zijn wereldwijd vele van dit soort kerkhoven bekend.

Dinosaur National Monument in Utah (VS) is een van de bekendste dinokerkhoven.

Hoe komen die dieren dan in zo’n kerkhof terecht? Ook hier zie je weer sporen van een waterige catastrofe. De dieren verdronken en werden door snelstromend water getransporteerd naar een plek van rustiger water, of tot het weer eb werd (volgens de BEDS-theorie van Michael Oard had je tijdens de periode van opkomend water in de eerste 40 dagen van de zondvloed nog steeds eb en vloed). Door het water werden de karkassen van de dieren uit elkaar gereten. Daarom vind je ze door elkaar gehusseld en vergezeld van fossielen van zeedieren.

Twee stukjes triceratopshoorn waar zacht weefsel in gevonden is. Eigen collectie, dank aan Mark Armitage.

Oorspronkelijk biomateriaal
Misschien wel het meest overtuigende argument dat een hoge ouderdom voor dinosaurusbotten uitsluit is het feit dat ze niet allemaal gefossiliseerd zijn. Er wordt zacht, ongefossiliseerd weefsel gevonden in dinobeenderen. Naturalisten zoeken wanhopig naar manieren om dit in hun oude aardemodellen te passen, maar gaan daarbij voorbij aan een veel logischer verklaring: deze botten zijn geen miljoenen jaren oud.
Er was al eerder zacht weefsel gevonden in dinobeenderen, maar toen Mary Schweitzer in 2005 haar onderzoek naar zacht weefsel in een T. rex-bot, compleet met bloedvaten en rode bloedcellen, publiceerde sprong de wetenschappelijke wereld op. Schweitzer, christen en oude aardegelovige, werd door haar collega’s beschimpt omdat ze dit werk publiceerde. Ze heeft er een hekel aan wanneer creationisten haar werk gebruiken om te wijzen op de lage ouderdom van de beenderen. Maar alles wijst erop dat deze verklaring de meest logische is.
De rode bloedcellen in Schweitzers T. rex-dijbeen zijn geen geïsoleerde vondst. In de wenkbrauwhoorn van een triceratops vond Mark Armitage een poosje terug botcellen. Die kunnen alleen maar van de dino zelf afkomstig zijn. Armitage voorspelt dat zacht weefsel eerder de norm is dan de uitzondering in dinobeenderen. Hieronder een kort filmpje van zijn bevindingen:

Armitage is vanwege zijn bevindingen ontslagen, maar daar laat hij zich niet door tegenhouden. Je kunt zijn werk volgen en ondersteunen via zijn Facebookpagina.
Nu is het vinden van zacht weefsel in dinobotten natuurlijk opzienbarend omdat dit de modellen tegenspreekt, maar wist je dat er zelfs ongefossiliseerde hadrosaurushuid gevonden is? Onverklaarbaar binnen een model van een oude aarde. Zelfs op basis van een recente zondvloed zou je dit amper mogen verwachten en is dit een zeer uitzonderlijke vondst.

De wereldwijde vloed
Als de Bijbel klopt, dan is er zo’n 4500 jaar geleden een wereldwijde vloed geweest. De wetenschappelijke waarnemingen passen binnen een model dat uitgaat van een
wereldwijde vloed. Maar met name zacht weefsel in dinobeenderen zou je niet verwachten op basis van een oude aarde. Deze vondsten worden zelfs controversieel genoemd. Maar er is niets controversieels aan. Feiten zijn feiten, die vind je gewoon. Ze zijn alleen controversieel als je uitgaat van een verkeerde theorie. De wetenschappelijke bevindingen passen beter bij een jonge aarde dan een oude aarde.

In het volgende artikel in deze reeks zullen we kijken naar argumenten vanuit de archeologie. Wordt vervolgd!