Dinoreis (1)

Lieve lezers,

Het is alweer een poosje geleden dat ik wat van me heb laten horen. Dat heeft uiteraard te maken met drukte. Maar nu heb ik (hopelijk) weer wat tijd. Ik zit namelijk deze komende maand in de VS om mee te doen met het opgraven van dino’s. Deze mooie ervaring wordt mede mogelijk gemaakt door Logos Instituut. Op waaromschepping.wordpress.com probeer ik, als de tijd en de internetverbinding het toelaten, af en toe een update te plaatsen. En nee, het gaat me niet lukken om dinobotten voor je mee te nemen.

Dag 1 – 30 mei
Na een vliegreis van 9 uur kwamen we aan op Dallas Fort Worth (DFW) in Texas. Inge heeft me vanmorgen uitgezwaaid op Schiphol. Twee maanden getrouwd, en dan een hele maand aan de andere kant van de wereld… Maar het is wel voor een goed doel: een mooie ervaring die ik goed kan gebruiken bij mijn verdere carrière.
Op Schiphol stond mijn medereiziger Johannes Kalkman al te wachten. De vliegreis zelf was goed te doen. Een beetje turbulentie onderweg, maar verder geen problemen. Op

Het bibliotheekgebouw van SWAU.

DFW aangekomen was het even wachten tot ons vervoer naar de South Western Adventist University (SWAU), vervolgens nog wachten op andere passagiers en toen nog naar een andere luchthaven, een half uurtje verderop, om de laatste passagiers op te halen. Veel reizen dus.
Art Chadwick is het brein achter de opgraving in Wyoming. Op de universiteit heette hij ons welkom en mochten we nog even vluchtig het museum met de fossielen van eerdere jaren opgraven bekijken. En daar lag heel wat mooi spul tussen, in meerdere stadia van preparatie. Dat belooft wat voor de komende weken!
Met de andere niet-SWAU-studenten kregen we een slaapvertrek toegewezen. Met airco, gelukkig, want de temperatuur hier in Texas is een heel eind boven de 30 °C.

Dag 2 – 31 mei

Art Chadwick checkt de laatste dingen in de aanhanger.

Ondanks de lange reisdag gisteren werd ik zo rond 5 uur lokale tijd wakker. Dat stelde me mooi in staat even met Inge te videobellen. Lang leve de moderne technologie! Dat vroege wakker worden had nog een voordeel: we konden een privérondleiding krijgen van Art Chadwick door het museum. Daar stonden wat mooie stukken tentoongesteld van eerdere opgravingen, alsmede een kaart waarop we onze bestemming konden zien.
Hoewel we om 8 uur zouden vertrekken, was het toch rond negenen dat ons ‘konvooi’ vertrok. Voorop een pick-uptruck met aanhanger waarin al onze spullen zitten. Daarachter twee busjes met een man of tien elk. Na ongeveer een uur rijden viel de bescheiden colonne stil: de aanhanger had een klapband! Gelukkig kon de band snel worden verwisseld. Naarmate we meer kilometers maakten door Texas zagen we dat klapbanden hier regelmatig voorkomen. Elke paar kilometer lagen er wel een paar stukken verscheurd rubber op of langs de weg.
Als je het eerlijk bekijkt is Texas eigenlijk best wel saai. Uitgestrekte vlaktes met af en toe een dorpje, fabriek of ranch. De route ging westwaarts van Keene langs Dallas af naar Amarillo. Vandaar bogen we af naar het noordwesten. Pas om 8 uur ’s avonds passeerden we de eerste staatsgrens en verruilden we Texas kortstondig voor Oklahoma. Daarna kwam Colorado. Ondertussen begon het te schemeren en donker te worden. Dat, gecombineerd met een paar oncomfortabele hazenslaapjes, maakte dat ik van Colorado weinig heb meegekregen. De reis voerde naar de luchthaven van Denver, waar we een van de begeleiders op het vliegtuig hebben gezet om een groep uit Idaho op te gaan halen. En toen door, langs lange, rechte wegen, over de staatsgrens met Wyoming. Op het moment van schrijven is het hier half 5. We moeten het grootste deel van Wyoming nog doorkruisen voor we bij de bestemming zijn, maar gelukkig hebben we het grootste deel van de reis al gehad.

Dag 3 – 1 juni
Een paar korte tussenstops na half 5 was het mijn beurt om in het busje achter het stuur te kruipen. De zon begon al op te komen en in de duisternis die achter ons lag hadden we het vlakke Texaanse landschap ingeruild voor de rollende heuvels van Wyoming. En hoe rollend die heuvels precies waren, merkten we toen we naar de ranch moesten. Vanaf de geasfalteerde weg (die overigens de nodige kuilen heeft vergeleken met Nederlandse wegen) kwamen we op een zandweg. En na de zandweg, als je dacht dat je aan het einde van de bewoonde wereld was gekomen, volgde een karrenspoor. Gelukkig had iedereen de reis goed overleefd.
Van even bijkomen was geen sprake. De aanhanger en busjes moesten worden uitgeladen, tenten opgezet en dan de hele boel uitgeruimd. Na een vluchtig hapje lunch wist ik een ‘belmomentje’ te creëren. En nu alles is opgeruimd is er even de mogelijkheid om weer wat te typen. Het plan voor vanavond is dat er na het eten een samenkomst is. De zevendedagsadventisten, die deze trip organiseren, houden de zaterdag (sabbat) als rustdag. De bedoeling is dat we zondag naar de opgraving gaan, maar daarover zal ik na het weekend wel weer berichten.