Na de internationale bestseller Wie heeft God gemaakt? is de Britse natuurwetenschapper Edgar Andrews aan de gang gegaan met een vervolg: Wat is de mens?; met als ondertitel: Adam, alien of aap?
De oorsprong van de mens is in raadselen gehuld. Aan de ene kant zijn er seculiere wetenschappers die stellen dat de mens het resultaat is van een ‘kosmisch ongeluk’, aan de andere kant leert de Bijbel dat God de mens heel zorgvuldig heeft geschapen. Hoe sterk staan die ‘wetenschappelijke’ seculiere argumenten eigenlijk?
Niet zo bijster sterk, laat Andrews zien in zijn boek. Het heelal heeft er alles van weg speciaal voor menselijk leven te zijn geschapen, en elke naturalistische verklaring schiet tekort. Ook de genetica laat zien dat er geen verwantschap te vinden is tussen mensen en apen.
Hoewel Wat is de mens? hier en daar wat technisch is, is het over het algemeen een goed leesbaar boek. Opmerkelijk genoeg wijdt Andrews de laatste twee hoofdstukken aan de Persoon en opstanding van Jezus. Dat maakt Wat is de mens? best wel uniek, omdat het niet alleen focust op waar de mens vandaan komt, maar ook op onze uiteindelijke bestemming.
Op 23 februari vindt de presentatie-avond plaats van Wat is de mens?.
WaaromSchepping 
Ik had gewoonweg zin om iets op te schrijven, daardoor het volgde:
Onlangs vroeg iemand me met een licht spottende, geamuseerde glimlach of ik in God geloofde. Normaal verwacht je van een gelovige zoals ik, een onmiddellijke en nadrukkelijke ‘ja!’ Ik zei echter heel spontaan: ‘Het is compleet krankzinnig om dat níet te doen.’ Het kwam eruit zonder nadenken; op die wijze had ik die vraag nog nooit beantwoord. Ik stond stil bij mijn antwoord; er is blijkbaar aan mijn denken gesleuteld. Lang hoefde ik niet te zoeken. Dat de evolutietheorie een weerlegbaar, contradictorisch verhaal is, wist ik langer, maar de artikelen van het Logos instituut en die van Gert-Jan van Heugten hebben hun uitwerking niet gemist. Een groter compliment kan ik hen niet geven; hun inspanningen laat heilvolle sporen na bij wie God gevonden heeft (beter: bij wie door God gevonden is). Helaas kom ik tot de vaststelling dat de meeste bewijzen tegen de evolutietheorie weinigen tot het geloof in de levende God brengen. Wie blind wil blijven voor het licht van de zon sluit gewoonweg zijn ogen en haalt zijn schouders op.
Maar verder: uit mijn geloof in het creationisme, spruiten meer heilzame gedachten. Als we geloven dat er een Schepper is met de mens als Zijn meest unieke creatie, een creatie begiftigd met een zelfbewustzijn, de mogelijkheid om te kunnen nadenken over zijn onvermijdelijke dood, die kan haten, liefhebben en vergeven, dan is het ook krankzinnig om niet te geloven dat die Schepper Zijn Schepping verder ongemoeid zou laten en Zich nooit kenbaar zou maken.
Toch zijn we met dat alles nog ver van het oprechte Godsgeloof. Ik heb meerdere ongelovigen hun geloof in de evolutietheorie doen wankelen, maar dat heeft niet geleid tot het geloof in God. Tot God komen heeft naar wat ik zie weinig te maken met het verwerpen van de evolutietheorie, zelfs niet met toetreden tot een evangelische kerk en het lezen van de Bijbel, hoe nuttig of onontbeerlijk dat dat ook is. De duivel leest immers ook de Bijbel en kent hem beter dan de meeste christenen. En ook de duivel gelooft niet in de evolutietheorie en ook hij weet dat God zich aan de mens geopenbaard heeft. Het enige dat de duivel niet kent is een schuld- en zondebesef, wat onlosmakelijk verbonden is met ons zelfbewustzijn. Zonder zondebesef, een oprechte schuldbelijdenis en het geloof dat we onze torenhoge schuld niet zelf kunnen aflossen, zelfs niet met het opofferen van het eigen leven, maar door het geloof in het levensoffer van Hij die als enige zonder zonden was en stierf op Golgotha, staan we zelfs als diep overtuigde creationist niet veel dichter tot God dan een ongelovige.
En nog dit: volgens evolutionisten is alles wat we kennen, kunnen en ervaren het niet-planmatig resultaat van het fenomeen evolutie dat luistert naar de wetten van de natuur. Maar wie heeft die wetten en dat wonderbaarlijke fenomeen dan gemaakt? Zelfscheppend? Kom zeg; dat het geloof in God sommigen niet raakt, kan ik begrijpen. Talloze kinderen en andere onschuldigen moeten vreselijke zaken meemaken, al dan niet door toedoen van de mens, zodat zelfs de diepst gelovige zich afvraagt waarom God niet ingrijpt. Maar geloven in het zelfscheppende niets, is intellectueel oneerlijk voor iemand die de verklaring van alle dingen zoekt in de wetenschap. Ik vraag me ook af wat volgens een evolutionist het evolutionair nut is van ons schuldbesef, gewetensfuncties en het vermogen tot vergeving en barmhartigheid. Dieren kennen dat niet, nochtans gedijen de meeste diersoorten prima (zolang de mens zich er niet al te veel mee bemoeit).
LikeLike
Ha Leo,
In sommige gevallen is het beter om je niet te richten op óvertuigen, maar gétuigen. Mensen die niet overtuigd willen worden, zul je ook met de beste argumenten ter wereld niet kunnen overtuigen, maar je kunt wel getuigen van wat je geloof voor jou betekent en wat God voor je heeft gedaan. Daar kan geen argument tegenop.
LikeLike
Klopt, Gert-Jan, wat je zegt. Veel ongelovigen zeggen dat het geloof in God een pest is en alleen maar leidt tot haat en moord, ‘kijk maar naar de geschiedenis en alle godsdienstoorlogen’ zeggen ze dan. ‘Wel,’ zeg ik dan, ‘als ik naar mijn persoonlijke geschiedenis kijk, zie ik andere dingen.
1. Ik ben van nature niet zo’n zachtaardig mens. Ik ben te oud om te vechten, maar bijvoorbeeld niet om geld te geven aan wie voor ‘de goede zaak’ het zwaard wil opnemen. Jezus leert ons echter om het ijzeren zwaard op te bergen, niet het geestelijke. Zelfs als Gods meest geliefde Zoon in gevaar komt, is geweld niet geoorloofd. Jezus leert ons dat God niet vraagt om voor Hem lijfelijk te vechten (dat in tegenstelling tot het haatboek dat Koran heet). Het Nieuwe Verbond leert ons dat godsdienstoorlogen nooit de wil van God kunnen zijn.
2. Ik ben van nature niet zo’n trouwe liefdespartner. 25 jaar terug, was ik een losbol met vele wisselende relaties. Dat veranderde toen ik mijn vrouw leerde kennen. De ontdekking dat mijn liefde voor haar (mijn eerste, oprechte liefde) me niet alleen de kracht geeft om te weerstaan aan verleidingen tot ontrouw, maar me behoedde en behoedt voor vele ergere, schandelijke dingen. Zij is een godsgeschenk dat me met weinig moeite op het rechte pad houdt, waarvoor ik elke dag dankbaar ben.
Als antwoord aan de godsdiensthaters met bovenstaande uitlating zeg ik dan: het geloof in de ware God maakt van niemand als mens een heilige (Roomse heiligen vind je niet in de Schrift, en alles is onverdiend gekregen), maar van losbol naar hondstrouwe partner, en van bruut naar pacifist, ontken niet dat de wereld minder verdriet en geweld zou kennen als we Jezus en Zijn woorden zouden omarmen; het is alvast mijn geschiedenis en die van vele christenen.
Nog dit: ik heb me ingeschreven voor het congres van 7 april 2018 te Antwerpen. Nog geen reactie gehad en dus ook niet hoe te betalen.
LikeLike
Tof, ik ga daar ook wat vertellen. Ik weet uit ervaring dat de organisatie druk is, en wat achterloopt met betalingsmails.
LikeLike