Ontstaan van het leven

Veel evolutionisten beweren dat het ontstaan van het leven niks met evolutie te maken heeft. Wat een onzin! Als leven niet is ontstaan, kan er natuurlijk ook geen evolutie plaatsvinden. Het ontstaan van het leven ligt aan de basis van de evolutietheorie. Laten we daarom vandaag het ontstaan van het leven eens onder de loep nemen.

Twee mogelijkheden
In feite zijn er maar twee mogelijkheden: leven op aarde is vanzelf ontstaan of het leven is gemaakt. Er zijn van beide mogelijkheden natuurlijk tal van variaties. Wanneer je de details achterwege laat blijven toch alleen deze twee over.

Is leven vanzelf ontstaan?
In de middeleeuwen was de spontane generatie hypothese populair. Men constateerde namelijk bij de juiste ingrediënten leven vanzelf kan ontstaan. Uit een pot graan konden bijvoorbeeld muizen ontstaan, en uit rottend vlees vliegen.

Muizen, zo dacht men, ontstaan spontaan! (1)

Al in de 17e eeuw toonde de Italiaan Francesco Redi (1626-1698) aan dat leven niet vanzelf ontstond. Louis Pasteur (1822-1895) deed dat twee eeuwen later nog eens dunnetjes over: Hij toonde aan dat in gekookt water in een afgesloten fles geen bacteriën en algen “ontstonden”. Hieruit is de wet van biogenesis geformuleerd: leven ontstaat alleen uit leven. Je leest het goed: wet. Een natuurwet, die, net als de wet van de zwaartekracht of de wetten van de thermodynamica, niet gebroken kan worden!

Abiogenesis
Desondanks wordt naarstig gezocht naar een manier om abiogenesis aan het begin van de evolutietheorie te zetten. Je raadt het al: het voorzetsel ‘a-‘ duidt op ‘niet’, dus leven uit niet-leven. Maar wacht eens even! We hebben net vastgesteld dat de wet van biogenesis een natuurwet is, die niet gebroken kan worden. En nu wordt abiogenesis als naturalistische verklaring aangevoerd. Maar als het tegen een natuurwet in gaat, is het dan niet per definitie bovennatuurlijk?
Leven in het lab
In de jaren 1950 maakten Harold Urey en Stanley Miller furore met wat nu bekend staat als het Urey-Miller experiment. Miller en Urey maakten een opstelling waarbij ze de vroege aardatmosfeer simuleerden. In een vonkkamer werd een bliksemschicht door deze atmosfeer geleid. Daarbij ontstonden aminozuren, en aminozuren zijn weer de bouwstenen voor leven!

Opstelling die Urey en Miller gebruikten. (2)

Nou, daarmee is dus bewezen dat leven vanzelf kan ontstaan. Toch?
Niet dus! Er waren namelijk een paar ‘kleine’ problemen met dit experiment. Laten we het experiment eens nalopen en deze problemen benoemen.

1) Het circuit begint rechts onder in het plaatje, boven de ‘heat source’ (warmtebron). Daar zit een vat met water. Het water wordt verwarmd en als waterdamp door het systeem geleid. Miller en Urey deden dit, omdat ze weten dat water de eiwitten die gevormd worden uit aminozuren weer afbreekt. Dit wetenschappelijke feit is al jaren bekend. Toch houdt men bij hoog en laag vol dat leven in een soort oersoep is ontstaan, waar dus veel water aanwezig is.
2) De waterdamp wordt naar de vonkkamer geleid. Daar zaten gassen in die in de vroege aardatmosfeer voor zouden komen: waterdamp, methaan, ammoniak en waterstof (en misschien ook het inerte stikstof, die staat in ieder geval niet in het plaatje erbij). Misschien valt je op dat een sterspeler ontbreekt: zuurstof! Zuurstof doet deze reactie teniet. Met zuurstof erbij ontstaan er geen aminozuren. En zuurstof zou pas gevormd worden uit kooldioxide bij planten. Toch zijn er al zuurstofhoudende ijzerverbindingen gevonden van bijna 4 miljard jaar oud, volgens het gangbare model. Terwijl leven pas 3 miljard jaar geleden is ontstaan. Er zat in die tijd dus zuurstof in de lucht (anders kon het ijzer die zuurstof niet binden). Dat betekent dat zuurstof ook in de vonkkamer moest zitten. Maar zoals gezegd krijg je dan geen aminozuren.
3) Voor de cyclus rond is komen de producten langs een afvangvat (niet in de tekening weergegeven). De producten worden weggehaald uit de vonkkamer, omdat ze anders door de bliksemschichten weer vernietigd zouden worden.
4) De producten die ontstonden zijn zowel links- als rechtsdraaiend. Even een stukje scheikunde: aminozuren hebben een zogenaamd stereocentrum. Dat betekent dat je van bijna elk aminozuur twee spiegelbeelden kunt krijgen. De ene wordt linksdraaiend en de andere rechtsdraaiend genoemd. In levende organismen worden uitsluitend linksdraaiende aminozuren gebruikt. Waarom die voorkeur er is, is seculiere wetenschappers een raadsel. De aminozuren (4 van de 20) die werden gevormd zaten in een mengsel van teer en andere gifstoffen.

Twee spiegelbeelden van aminozuren. De R-groep is voor elk aminozuur anders.

Samengevat: Urey en Miller gebruikten de verkeerde begincondities (het water apart), ze gebruikten de verkeerde reactiecondities (de samenstelling van de vroege atmosfeer), en ze kregen de verkeerde producten! Dit experiment is dus zeker geen manier om leven in het lab te vormen.

En zelfs als ze de goede reactiecondities gebruikten, en de goede producten kregen, dan heb je nog geen leven. Je hebt dan een mengsel van aminozuren. Die moeten nog aan elkaar gekoppeld worden tot eiwitten. Eiwitten moeten de goede aaneenschakeling van aminozuren bevatten, anders zijn ze nutteloos. En zelfs eiwitten zijn nog geen leven. Je hebt namelijk ook nog DNA nodig: suikers! Nu is het zo dat suikers en aminozuren kunnen polymeriseren tot DNA (of RNA) en eiwitten. Maar niet in dezelfde omgeving. De condities voor beide reacties zijn heel verschillend.

De kip en het eiwit
DNA en aminozuren moeten samen aanwezig zijn in leven. Op DNA staat namelijk de genetische code die nodig is om eiwitten te maken. Dat werkt als volgt: eiwitten transcriberen (vertalen) DNA naar RNA. Die RNA streng wordt weer afgelezen en daar worden eiwitten uit gebouwd. Andere eiwitten zorgen ervoor dat het op de goede manier gevouwen wordt. Maar wacht eens even. Als je nu eiwitten nodig hebt om eiwitten te maken, waar komen die eiwitten dan vandaan? Je hebt eiwitten nodig om het DNA af te lezen, maar de code om die eiwitten te maken staat weer op het DNA geschreven. Een kip-en-ei probleem dus!

RNA wereld
Sommige wetenschappers stellen voor dat niet DNA of eiwitten als eerste zijn ontstaan, maar RNA. Dat zijn kortere stukjes genetisch materiaal, waarvan bekend is dat ze als katalysator kunnen dienen. Een katalysator kun je zien als een machientje dat een chemische reactie versnelt. Zonder katalysator zouden aminozuren überhaupt niet tot eiwitten vormen, omdat die reactie gewoon veeeel te langzaam gaat. Zelfs miljarden jaren zijn niet genoeg om van aminozuren tot eiwitten te komen. En de bouwstoffen zijn vaak instabiel, die blijven niet lang bij elkaar plakken in een niet-beschermde omgeving. RNA zou in zeer beperkte mate als zo’n katalysator kunnen dienen, denkt men. Tegenwoordig doen eiwitten het meeste werk in de cel. Het leven zou dus op een of andere manier hebben moeten schakelen van RNA-katalysatoren naar eiwit-katalysatoren. De RNA-wereld is geen hele sterke wetenschappelijke hypothese.

Leven in het lab
Zelfs wanneer je al deze obstakels weet te overkomen en leven in het lab hebt gemaakt, dan heb je alleen nog maar bewezen dat er intelligentie en dure apparatuur voor nodig is om leven te maken!

Panspermia
Men begint steeds meer in te zien dat leven niet zomaar op aarde kan zijn ontstaan. Daarom kijkt men naar andere werelden. Leven zou daar misschien kunnen zijn ontstaan, en dan op de rug van kometen mee hebben gelift naar de aarde. Mars wordt nog steeds als kandidaat gezien (er zijn immers marsmeteorieten op aarde gevonden). Maar elders in het universum heb je dezelfde problemen. Panspermia is geen oplossing van het probleem, je verschuift het alleen naar het onbekende.

Gerichte panspermia
De kans dat leven ergens ontstaat en dan toevallig op aarde terecht komt is astronomisch klein. Daarom hebben sommigen gesuggereerd dat het leven hier is geplant, door buitenaards leven. Francis Crick, één van de ontdekkers van de DNA code, is zo’n wetenschapper. Hij ziet dat er een intelligentie achter moet zitten. Over aliens komt ook nog wel eens een blog. Voor nu volstaat het te zeggen dat er nog nooit enig spoor van intelligent (of niet-intelligent, wat dat betreft) leven is gevonden buiten onze eigen planeet.

Het alternatief
En daarmee zijn we aanbeland bij het alternatief. Als leven niet vanzelf is ontstaan, moet het gemaakt zijn. Intelligent ontworpen, zou je kunnen zeggen. Dat betekent dat er dus ook een Ontwerper moet zijn geweest. Wie is die Ontwerper, en kun je Hem leren kennen?

Ik geloof dat die Ontwerper niemand minder is dan Jezus Christus. Veel mensen willen daar natuurlijk niets van horen. Vandaar dat ze verwijzen naar aliens als een intelligent ontwerper, of naar (af)goden. Maar de Bijbel is er heel duidelijk over:

“Want door Hem [Jezus, zie vers 14] zijn alle dingen geschapen die in de hemelen en die op de aarde zijn, die zichtbaar en die onzichtbaar zijn: tronen, heerschappijen, overheden of machten; alle dingen zijn door Hem en voor Hem geschapen.” – Kolossenzen 1:16.

Als het leven niet vanzelf is ontstaan, is er dus een Schepper. Die Schepper kun je in de Bijbel leren kennen als Jezus. Hij heeft niet alleen ons en de wereld gemaakt. Hij heeft ons ook nog eens vrijgekocht. Want als Jezus de schepper is, dan klopt ook het Bijbelse scheppingsverslag. En dat betekent dat er door de zonde van Adam een kloof tussen ons (Adams nakomelingen) en God is ontstaan. Jezus heeft met Zijn offer die kloof overbrugd. Hij zorgt ervoor dat we weer terug bij God mogen komen. Dank U Jezus!

(1) Plaatje overgenomen van darwinmuseum.ru
(2) Plaatje door Carny via Wikimedia Commons